Do teatru powraca kurtyna, a na scenie ożywają skrywane za nią od dawna duchy. Czym jest to przywoływanie przeszłości, zapomnianych i utartych konwencji? I któż miałby uwierzyć w dybuka wchodzącego w ciało aktorki? Zapraszamy na legendę o duchu, który zamieszkał w ciele przeznaczonej mu ukochanej.
To historia miłości, niepozbawionej grozy, ale przekraczającej granice światów, konwencji oraz teatru. Jednak ostrzegamy, nie jest to zabawa niewinna, bo dawno zaniechany świat powróci dzisiejszego wieczora, a kiedy kurtyna w końcu opadnie, pozostaniemy w teatrze tylko my - bez kostiumów, całkowicie widzialni. A z nami nasze opętańcze duchy.
Bohaterowie Dybuka zmagają się na scenie z opowieścią, która wydaje się tak obca, że trudno opowiedzieć ją bez przypisów. Spektakl przedstawia grupę nauczycieli i uczniów zmagających się z tragiczną śmiercią jednego z nich. Wystawiają Dybuka i zapożyczonymi słowami konfrontują się z własnym sumieniem. Żydowska rzeczywistość duchowa i obyczajowa początku XX wieku – obca i egzotyczna, paradoksalnie staje się dla nich narzędziem do mówienia o sobie. Zanurzając się w fikcji, urzeczywistniając dawno zapomniany świat odsłaniają to, co wyparte i wstydliwe w ich społeczności.
Dybuk inspirowany dramatem Szymona An-skiego, w opracowaniu Ignacego Karpowicza, jest efektem zespołowej pracy, wspólnej refleksji dotyczącej mechanizmów przemocy, z którymi młodzi ludzie mierzą się w szkole. Historia zmarłego chłopaka, który powraca jako duch jest opowieścią o winie indywidualnej i zbiorowej.
O świecie, w którym hejt się banalizuje.
O grzechu zaniechania i jego konsekwencjach.
O tym, co nasze kozły ofiarne opowiadają o nas samych.
No więc postaramy się, żeby państwo spędzili miły wieczór.
Ja jestem Dżi, to nie jest moje prawdziwe imię oczywiście, to jest od Gienia, Genowefa, po babci, babciu jeśli mnie widzisz, serdecznie pozdrawiam.
O czym jest ta sztuka?
Sztuka jest o Żydach
tadam tadam!
No więc my też nic o Żydach nie wiemy
Do niedawna nie wiedzieliśmy w każdym razie.
No trudno tu wydobyć walor humorystyczny.
Ale Grześ nas przekonywał, że temat Żydów nie jest lame.
A da się nawet polubić.
* W spektaklu wykorzystano fragmenty Dybuka Szymona An-skiego w tłumaczeniu Michała Friedmana.
Bezczelny „Dybuk” Anny Smolar jest bez wątpienia jej jak dotąd najlepszym spektaklem.
Mike Urbaniak
„Dybuk” Anny Smolar w Teatrze Polskim w Bydgoszczy to wyjątkowy spektakl.
Witold Mrozek
Jednocześnie przedstawienie, wspierane świetną muzyką i choreografią czerpiącą ochoczo z popkultury, pracuje na dziwnych, afektywnych rejestrach, trudnych do uchwycenia i zwerbalizowania.
Katarzyna Waligóra
Premiera Teatru Polskiego należy zdecydowanie do jednych z najciekawszych, jakie przez ostatnie miesiące mogliśmy oglądać na tej scenie.
Joanna Pluta
„Dybuk” w bydgoskim Teatrze Polskim to najlepsze przedstawienie w dorobku reżyserki i jednocześnie jedno z najciekawszych wydarzeń sezonu.
Jacek Cieślak
Nagroda dla Anny Smolar za reżyserię spektaklu "Dybuk" w 22. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Nagroda im. Jana Świderskiego dla Hanny Maciąg.
Spektakl brał udział i znalazł się w fianle 22. Ogólnopolskiego Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej
15.05.2016
13-14.10.2016
12-13.12.2016
